Stwardnienie rozsiane to przewlekła choroba demielinizacyjna ośrodkowego układu nerwowego . Uważa się, że choroba jest wywoływana przez procesy autoimmunizacyjne (tj. takie gdzie reakcja odpornościowa organizmu jest skierowana przeciwko własnym tkankom, w tym przypadku przeciwko osłonce mielinowej włókien nerwowych).
 

  • Rozpoznanie choroby opiera się na podstawie występujących objawów klinicznych, wyniku badania neurologicznego i badania płynu mózgowo-rdzeniowego a także zmian w obrazach rezonansu magnetycznego.
     

Jest wiele leków zarejestrowanych w leczeniu tego schorzenia, jednakże całkowicie wyleczenie 

jest niemożliwe.

 

Metody fizjoterapeutyczne stosowane w przypadku stwardnienia rozsianego:

  • ćwiczenia koordynacyjne – ich celem jest ułatwienie poruszania się i zwiększenie koordynacji ruchowej,
  • ćwiczenia wzmacniające i trening oporowy – celem jest tutaj zwiększenie siły mięśniowej i poprawa wydolności organizmu, oczywiście ćwiczenia muszą być tutaj w pełni dopasowane do możliwości Pacjenta
  • ćwiczenia równoważne, poprawiające stabilność podczas wykonywania codziennych czynności,
  • ćwiczenia relaksacyjne i rozciągające – stanowią element terapii spastyczności, mają na celu zachowanie prawidłowej ruchomości stawowej oraz zwiększenie elastyczności mięśni, ćwiczenia relaksacyjne mają natomiast pozytywny wpływ na psychikę Pacjenta,
  • ćwiczenia oddechowe – zwiększenie wydolności organizmu.

Opisana fizykoterapia powinna wspomagać i uzupełniać terapię ruchem. ?? Ma działanie przeciwbólowe, redukcję spastyczności, zwiększenie siły mięśniowej oraz poprawę stanu psychicznego Pacjenta.